محمودآباد و مکان های دیدنی و اماکن زیارتی و تفریحی

«مکان های دیدنی شهرستان محمودآباد»

(مدیریت وبسایت مازندران بام ایران)

سرخ‌رود، یکی از شهرهای استان مازندران ایران می‌باشد. این شهر، مرکز بخش سرخ‌رود شهرستان محمودآباد می‌باشد. جمعیت بومی این شهر، (بافت الف) حدود هفت هزار نفر است. سرخ‌رود دارای ۳۹ روستاست. این شهر، در ۶ کیلومتری غرب فریدون‌کنار و پانزده کیلومتری شرق محمودآباد، در کنار دریای خزر و در انتهای مسیر رودخانه هراز به دریای خزر واقع است….

کشاورزی (برنج)، ماهیگیری و باغداری، مهم‌ترین شغل‌های ساکنان این شهر است.

 

“بافت شهری محمودآباد”
این شهر تازه‌بنیاد، دارای دو بافت جدا از هم است، که شامل:

الف: شرق، غرب، کمربندی و وزراء محله؛ که این یکی از سال ۱۳۸۵ به سرخرود پیوست.
ب:محله خوش نشینهای معروف به خط دریا(بلوار دریا)، در کنار ساحل خزر است؛ که در تعطیلات، جمعیتی برابر با جمعیت کل سرخرود را در خود دارد. در این منطقه، تاسیسات صید ماهی موجود است؛ که در فصل‌های مجاز صید در چند نوبت، صید ماهی صورت می‌گیرد؛ که در زمان جمع آوری تور منظره جالبی برای گردشگران بوجود می‌اید! در حال حاضر، یک جاده کمربندی برای اینکه مسافران عبوری به مقصد محمودآباد یا فریدونکنار به ترافیک شهر برخورد نکنند، در دست جدول گذاری و اسفالت شدن می‌باشد…

 

 

با ۹/۲ درصد جمعیت مازندران، در چند سال اخیر از (شهرستان) آمل، جدا شده است. این شهرستان، دو بخش مرکزی و سرخ رود دارد و مناطق خشت سر، اهلمرستاق و دابوی آن، از نظر باستان شناسی مورد توجه خاص می‌باشد. ساحل زیبای این منطقه، یکی از پرجاذبه ترین مناطق گردشگری می‌باشد! اشتغال جمعیت اکثر محمودآباد، کشاورزی و روستایی است. (در صورت بسترسازی توسعه گردشگری و تامین اراضی صنعتی آماده، محمودآباد به شتاب متحول می‌گردد.) محصول کشاورزی آن زراعت برنج است.

 

«دانشگاه ها و مراکز آموزشی شهرستان محمودآباد»

شهرستان محمودآباد، تنها شهری در مازندران میباشد؛ که نسبت به وسعت کم خود دارای دانشگاه های بسیاری می‌باشد و این پدیده، سبب رونق تحصیل و رفت و آمد دانشجویان در این شهرستانگردید. دانشگاه های محمودآباد عبارتند از:

دو دانشگاه پیام نور، دانشگاه نیما، دانشگاه خزر، دانشگاه کاوش، دانشگاه پسران محمودآباد (دولتی)، دانشگاه صنعت نفت (دولتی)، دانشگاه علمی و کاربردی بیشه کلا، دانشگاه آزاد محمودآباد…

 

«مکان های دیدنی محمودآباد»

سواحل زیبا با امکانات ویژه برای مسافران، پارک ملت ساحلی، پارک مرکزی ساحلی، پارک لاله ی ساحلی، پارک طاهباز، سرزمین رویاها ساحلی، جنگل تشبندان، جنگل بونده، آب بندان های سوراخ مازو، پلاژ و کافی شاپ صدف، شهر بازی الماس در پارک مرکزی…

 

 

«اماکن زیارتی، تفریحی و جاذبه‌های گردشگری محمودآباد»

دیدنی ها و چاذبه های گردشگری و توریستی محمود آباد (مکانهای تفریحی، پارک های جنگلی، پلاژها و زیارتگاه ها)

مجموعه توریستی سرزرمین رویاها – پلاژ خط آهی (۵ کیلومتری محمود آباد به سمت فریدونکنار)
پلاژ خط آیی یا همان سرزمین رویاها، مناسبترین ساحل منطقه محمودآباد، برای استراحت و شنا است؛ این پارک ساحلی از امکاناتی چون شهر بازی، آلاچیق، قایق سواری سفره خانه و محل شنای آقایان و بانوان برخوردار است!

پارک شهرداری محمود آباد (داخل شهر – سه راه محمود آباد)
پارک بسیار زیبای شهرداری محمود آباد، از دیگر اماکن تفریحی محمود اباد است؛ این پارک از فضای سبز بسیار مناسبی جهت استراحت برخوردار است و از امکانات خوبی چون شهر بازی، کافی شاپ، فضای سبز مناسب و محل مناسب شنا وجود دارد!

 

 

“امامزاده های محمودآباد”

امام زاده فضل خشت سر: محمودآباد، جاده نور، روستای خشت سر، با فاصله ۵ کیلومتر از مرکز شهر (زائرسرا، سرویس بهداشتی)، آسفالت.

امامزاده قاسم: مرکز شهر، محمودآباد، جنب شهرداری (سرویس بهداشتی)، آسفالت…

امام زاده هفت تن شومیا: محمودآباد، جاده آمل،‌ دهستان کلوده، روستای شومیا با فاصله ۲۰ کیلومتر از مرکز شهر، آسفالت…

امام زاده قاسم، واقع در حیاط دبستان انقلاب و امام زاده فضل؛ در ابتدای روستای خشت سر –اهلم، کنار جاده‌ی اصلی محمود آباد – نور جنب اهمرود، امام زاده محمد عبد الله؛ در روستای شورستاق، امام زاده قاسم در روستای اورتشت، امام زاده آقا سید رضا؛ که در یک کیلومتری روستای حربده در بین زمینهای کشاورزی و یک کیلومتری جاده ی اصلی بابلسر – محمود آباد قرار دارد. امامزاده زکریا، که در یک کیلومتری جاده ی سیاه کلا، معلم کلا، جاده‌ی فرعی از جاده‌ی اصلی بابلسر – محمود آباد واقع است.

 

 

“پوشش جنگلی محمودآباد”
در حومه ی شهرستان محموداباد، جنگلهایی از قدیم موجود بود؛ که بسیاری از آنها در روستاها و کنار باغها و زمینهای کشاورزی موجود است.
دو جنگل معروف در حومه ی شهر:
۱- در سمت شرق جاده ی آمل – محمودآباد، بوده و به جنگل تشبندان معروف میباشد، که به چند قسمت تقسیم می‌گردد: ترسخی (کراتی)، قلعه ی جنگل بائوده، کیجاوزان (نهر و جنگل)، آقا شهر و قبرستان آن، وزونرِه (نهر و جنگل)؛ که این جنگلها بعد از انقلاب از بین رفته و بعنوان زمین کشاورزی از آن استفاده می‌نمایند.

۲– جنگل بونده تا شیرکلا (پیتسر)، که از روستای بونده تا برنجده در قسمت غربی مسیر جاده‌ی آْمل – محموآباد؛ تا روستاهای شهرستان نور متصل است؛ که بعد از انقلاب در اختیار طرح جنگلهای آستان قدس رضوی واقع شده است…
درختان این جنگلها از: ممرز، بلوط، زبان کنجشک، انجیل، توسکا، افرا، شیردار، گردو، نارون (ملج یا اوجا )، راش، ولیک، کرات، لرگ، آل، مِرس، ازار … تشکیل شده. از بوته های آن: تلی، تمشک، تم لوار، لَلِه، پلم، چماز، گزنا، سرخاب، واش، شالدُم، اوجی، پتنیک و … می توان ذکر کرد.

 

 

“مشاهیر، فرهنگ، آداب و رسوم محمودآباد”
پانزدهم اردیبهشت، یادآور غروب مردی است از تبار علویان؛ شخصیتی که عمر خویش را وقف احیای کلام امیرمؤمنان، علی علیه السلام کرد؛ امامی که قرآن ناطق و اسلام مجسم بود، همو که کلام گهربارش در پس پرده جهل و نادانی بشر گرفتار آمده بود و دلیر مردی می‌طلبید؛ تا غبار غربت از آن بزداید و آن بزرگ مرد کسی نبود جز مرحوم محمد دشتی!

کشتی، از جمله ورزشهایی است؛ که روحیه‌ی پهلوانی را در ورزشکار بوجود می‌اورد و راه و رسم مردانگی را دیکته می‌کند. “کشتی لوچو، ورزش سنّتی و باستانی مازندران می‌باشد؛ که به ورزش پهلوانی لوچو” نیز شهرت دارد و از زمانهای قدیم، جایگاهش را در فرهنگ و باورهای ارزشی مردم مازندران، تثبیت کرده است؛ لوچو، از دو کلمه هم وزن لوLo وچوcho ترکیب شده است؛ که هر یک دارای معنی جداگانه می‌باشد.
لو، به معنی لبه و کنار چیزی و واژه چوبه، معنی چوب است؛ لذا لوچو، به لبه چوب گفته می‌گردد. در اصطلاع، لو چو به چوب بلند، با طول تقریبی ۳ متر و قطر حدود ۶ تا ۱۲ سانتیمتر اطلاق می‌گردد؛ که پارچه خلعتی بر بالای آن می‌بندند. (این چوب در محل برگزاری کشتی نصب، و پارچه روی آن افراشته می‌گردد و مجموعا بصورت سمبل و نشانه مسابقات کشتی بشمار می‌رود.)

در مسابقات بزرگ و رسمی، که جوایز و هدایا گوسفند و گاو است، به پای چوب لوچو می‌بندند. این کشتی، در حالت رسمی خود در ایام بیکاری روستاییان؛ در یک یا چند روز متوالی؛ که ممکن است به دو هفته نیز برسد و بیشتر در اعیاد مذهبی و ملی و قبل و بعد از نشا و یا پس از درو کردن شالی و همچنین، به هنگام تشکیل بازارهای محلی و عروسیها، انجام می‌گیرد…

 

 

“تاریخچه محمودآباد”

تا قبل از سال ۱۳۵۳، شهر محمودآباد به عنوان قسمتی از مرکز دهستان اهلمرستاق و هرازپی بخش مرکزی شهرستان آمل، در جغرافیای کشور موجود بود. شهرداری محمودآباد، از سال ۱۳۲۹ شروع به کار کرد. در آن زمان محمودآباد از ۴ محله تشکیل می‌شد:
آهو محله، توسکا محله، سوراخ مازو و جعفرآباد…
در سال ۱۳۵۴ نیزبخشداری در محمودآباد، تاسیس شد و در سال ۱۳۷۵ با تلاش مسؤلین آنزمان، از آمل جدا شد و به شهرستان تبدیل شد؛ که در این تقسیمات به دو بخش مرکزی و سرخرود قسمت شد.

محدوده شهرستان محمودآباد، دارای دو بخش است؛ که شامل ۵ دهستان متشکل از ۹۱ آبادی مسکونی است:
الف- بخش مرکزی؛
۱-دهستان اهلمرستاق جنوبی، به مرکزیت آزادمون با ۲۳ روستا و مساحت ۷۲ کیلومتر مربع؛
۲-دهستان اهلمرستاق شمالی، به مرکزیت کلوده با ۱۰ روستا و مساحت ۵/۵۴ کیلومتر مربع؛
۳-دهستان هرازپی غربی، به مرکزیت خط آهی با۱۱ روستا و مساحت ۲۲ کیلومتر مربع؛
ب- بخش سرخرود؛
۱- دهستان دابوی شمالی، به مرکزیت سرخرود با ۲۲ روستا وبا مساحت ۶۲ کیلومتر مربع؛
۲- دهستان هرازپی شمالی، به مرکزیت روستای بیشه کلا با ۲۵ روستا و با مساحت ۶۴ کیلومتر مربع…

 

“پیشینه تاریخی محمود آباد”

پیشینه تاریخی این منطقه، به قدمت تاریخی طبرستان و آمل بستگی دارد، چرا که این منطقه بخشی از منطقه امل بوده و قدمت آمل هم که در تاریخ مشخص می‌باشد.

آمل با قدمت چند هزار ساله، زمانی پایتخت طبرستان بود. محمودآباد، وارث و جانشین تمدن منطقه‌ایست؛ که در تاریخ از آن به نام \”اهلم\” (Ahlom) ذکر شده است…

 

“لباس مردم مازندران و محمودآباد”

شلیته یا چرخی شلوار، تمبون قمبلی:

دامن پرچین و کوتاهی است، از جنس پارچه ابریشمی و کتان های ظریف یک رنگ؛ که معمولا” دورتادور لبه پایین آن را با نوار سیاه رنگی مزین می‌نمودند و به آن سیاهیک گفته می‌شود. در تندیس‌های به دست آمده از دوره اشکانیان، مجسمه زنی با شلیته‌ای بلند و پیراهنی نیمه کوتاه موجود است. اکنون شلیته‌ای هنگام جشن ها و برای رقص‌های محلی، بتن می‌کنند.

تمبان تنگه تمبان یا پشمبال:

نوعی شلوار با الگوی ساده به رنگ تیره معمولا” از جنس پارچه‌ای سنتی کرباس و یا از جنس پارچه‌های تهیه شده از بازار به نام دبیت حاج اکبری، می‌باشد. در چین کمر تمبان به جای کش، نوار بلند کتانی یا کج استفاده می‌کنند.

نیم ساق: نیم ساق، هم نوعی شلوار تنگ به رنگ های سبز، سفید یا سرخ، از جنس ابریشم یا مخمل است؛ که آن را معمولا” دختران و زنان جوان؛ در زیر پیراهناستفاده می‌کنند.

جومه: پیراهن و دامن یک سره از شانه تا زیر زانو می‌باشد، جنس این پیراهن معمولا” کتان یا چیت می‌باشد…

نیم تنه: این جلیقه به شکل جلیقه‌های مردانه با یقه هفت یا گرد و جلو باز می‌باشد و چند دکمه دارد. قسمت جلویی آن، از پارچه پشمی و پشت آن آستری می‌باشد. گاه جلیقه را از جنس مخمل سرخ یا زرد و آراسته به سکه و پول های قدیمی زینت می‌دهند؛ “در محل هزار جریب این جلیقه را سیمپوش” می‌نامند…

کلیجه: کتی بلند و معمولا” از جنس مخمل رنگی همراه با یراق دوزی و سکه های عراقی و رضاشاهی می‌باشد، که در زمستان مورد استفاده قرار می‌گیرد. این کت آستین ساده بلند دارد. نوع دیگر آن، با آستینی که تا روی آرنج کشیده می‌شود؛ به نام چکبن گفته می‌شد.

چادر شو: چادر شب، مربع شکلی را سه گوش کرده دور کمر در پشت گره می‌زنند. هنگام عروسی سر و چهره عروس را با آن می‌پوشانند…

 

“شهرها، روستاها و مناطق صنعتی محمــودآباد”

بنا به گزارش محققان، محمد حسن خان امین الضرب اصفهانی، که با هدف ایجاد راه آهن و بندر گاه، این منطقه را از مالکین تلیکسری خریده است؛ به نام فرزند خود (محمود) محمود آباد، نامگذاری نمود.
شهر محمود آباد، در جنوب دریای خزر، و در دشت، قرار گرفته و زمینهای آن مسطّح و شیب آن ۵% تا ۱% می‌باشد و از جنوب به شهرستان آمل، از غرب به شهرستان نور و از شرق به شهرستان بابلسر می‌رسد.

 

ا ز سال ۱۳۲۸ که شهرداری در محمودآباد شروع به کار کرد، این شهر از محلات زیر تشکیل می‌گردید:
۱ – آهو محله؛
۲ – توسکا محله؛
۳ – سوراخ مازو؛
۴ – جعفر آباد؛
بر اساس اسناد فرمانداری در سال ۱۳۵۴، بخشداری در محمود آباد تأسیس گردید…

http://www.ordup.com

 

 

«چشمه های آب معدنی از خصوصیات منطقه محمودآباد است»

 

“محمودآباد و دیدنی های آن”

شهرستان محمودآباد، یکی از شهرستان های زیبای مازندران می‌باشد؛ که از شمال به دریای مازندران، از شرق به بابلسر، از جنوب به آمل و از غرب به نور محدود می‌گردد.
محمودآباد در گذشته پیش‌بندر آمل (و جزئی از آن) بوده و به عنوان یکی از کانون‌های حمل و نقل کالاهای تجاری ایران و روسیه نقش داشته است؛ که با توسعه بنادر نوشهر و انزلی از اهمیت آن کم شد…
محمودآباد، یکی از زیباترین سواحل دریای مازندران را دارد؛ که از نظر توسعه توریسم ساحلی؛ اهمیت بسیار زیادی دارد! سواحل زیبای دریای مازندران مهم‌ترین جاذبه شهرستان محمودآباد، را تشکیل می‌دهد!

http://www.anobanini.net

شهر: محمودآباد

محمودآباد، نام شهری ساحلی در مجاورت دریای خزر، می‌باشد. این شهر، مرکز شهرستان محمودآباد، می‌باشد. اقتصاد این شهر، برپایه گردشگری،ماهیگیری و کشاورزی استوار است. شالوده شهر، در دوره ناصرالدین‌شاهپایه‌گذاری شده و در دوره رضا شاه، بیشترین توسعه را داشته است…

شهر فعلی محمودآباد، قدمت تاریخی بسیاری دارد. اگرچه تاریخ محمودآباد، با روستای تاریخی اهلم، در مجاورت آن یکی دانسته شده است؛ ولی تا دوره ناصرالدین‌شاه، تنها اثر معماری مهم، راه ساحلی شاه عباسی و یک امامزاده بوده‌است…

آغاز احداث بنای فعلی شهر محمودآباد، به حاج محمدحسن‌خان اصفهانی (پدر محمدحسین امین‌الضرب) در دوره ناصرالدین‌شاه بر می‌گردد. او اقدام به ساخت مسجد، کاروانسرا(بعدها قلعه)، بندر، حمام، ساختمان تجاری، ابنیه مسکونی و همچنین راه‌آهن کوچکی از بندر تا دامنه‌های البرز در جنوب شهر نمود. این راه‌آهن مدتی، بعد با کارشکنی درباریان و به بهانه به خطر افتادن جان چارپایان منطقه برچیده شد.

از این دوره تا زمان رضا شاه، آبادانی شهر رو به تخریب می‌رفت. در سال ۱۳۰۸ محمودآباد، مجددا مورد توجه واقع شد. نقشه شهر در آن اجرا گشت. سه خیابان اصلی و چندین خیابان فرعی در آن احداث گردید. تا این زمان، از ساختمان‌های دوره ناصری هیج اثری نبود. در عوض کارخانه شالی‌کوبیاحداثی در آن مجددا به زندگی در آن رونق داد. اسکله جدید و جند انبار بزرگ در شهر اایجاد شد و این شهر به مرکز صدور برنج و کنف به شوروی مبدل شد. (خط آهن کوتاهی، کارخانه شالیکوبی را به اسکله جدید اتصال میداد.)

 

صادرات کالا از این بندر موجب نیاز به ساختمان گمرک شد. پس از آن نیز پرورش کرم ابریشم به شهر رونق داد. به همین منظور، یک کارخانه پیله کشی نیز در مجاورت کارخانه شالیکوبی، ایجاد شد. ابریشم تولیدی به کارخانه ابریشم بافی چالوس منتقل میشد. (توسعه محمود آباد، آن را به بخشی کوچک مبدل نمود؛ که کارخانه برق، ادارات گوناگون از جمله؛ اداره طرق و اداره املاک و همچنین ساخت منازل مسکونی جدید و نوساز را در پی داشت.)

اگرچه به دنبال وقایع شهریور بیست، رونق محمودآباد، برای چندسال دچار وقفه شد، ولی با قدرت گرفتن حکومت مرکزی، در سال ۱۳۳۵ ساختمان شهرداریمحمودآباد، ایجاد گردید و در سال ۱۳۵۱ نیز با تصویب مجلس شورای ملی، محمودآباد، به مرکز بخش مبدل شد. در سال ۱۳۷۰ شهرستان محمودآباد، تاسیس و شهر محمودآباد به مرکزیت آن انتخاب گردید…

قدیمی ترین محله‌های محمودآباد را، میتوان سوراخ مازو (سوراخ مازو صفلی، سوراخ مازو علیا و سوراخ مازو وسطی) و آهومحله، ذکر کرد.

بر خلاف گذشته، که اقتصاد شهر محمود آباد؛ بر اساس صنایع کوچک بود، امروزه گردشگری، کشاورزی و ماهیگیری اساس اقتصاد شهر محمود اباد، را می‌سازد. بازار محمودآباد، در بین شهرهای کوچک اطراف، مرکزیت داشته و شهرک‌های توریستی بسیاری، در اطراف شهر رشد نموده‌اند.

شهر محمودآباد، دارای چهار پارک به نام‌های ملت، مرکزی، لاله و طاهباز، است و طرح سالمسازی دریا نیز در آن اجرا می‌شود. هتل‌ها و امکانات اقامتی زیادی نیز برای گردشگران در محمودآباد و اطراف آن موجود است!

محمودآباد از شهرهای جلگه‌ای جنوب دریای کاسپین، دارای زمین های شالیزار حاصلخیزی می‌باشد. به جرات میتوان گفت، محمودآباد، یکی از قطب‌های تولید برنج با کیفیت معطر و خوش پخت در شمال ایران است. از ارقام معروف برنج های زیر کشت مزارع برنج، میتوان: ندا، نعمت، فجر، طارم، دم سیاه، ب ۱ را ذکر کرد…

از ویکی پدیا

 

 

“جاذبه های دیدنی مازندران / محمودآباد”

محمود آباد، از شمال به دریای مازندران از مشرق به شهرستان بابلسر، از جنوب به شهرستان آمل و از غرب به شهرستان نور، محدود و دارای دو بخش مرکزی و سرخ رود می‌باشد. منطقه‌های خشت سر، اهلم رستاق و دابوی آن از نظر باستان شناسی دارای توجه بسیاری می‌باشد. نوروز زاده چگینی در معرفی شهرهای مازندران می نویسد: “الهم که به صورت های چشمه الهم و اهلم نیز ذکر میگردد، بندر گاه آمل، در مصب رودخانه آمل بود؛ که یاقوت آن را محلی بزرگ نمی داند، امروزه یکی از دهستان های آمل؛ که از شمال به دریا متصل است، اهلم رستاق نامیده می‌گردد.”

دکتر ستوده به نقل از محمد حسن خان اعتماد السلطنه می‌نویسد. “اهلم رستاق از دهات آمل، در کنار ارش رود قرار دارد و این رودخانه، حد غربی مازندران و حد شرقی رستمدار، و حد شرقی مازندران رودخانه کربند کلباد می‌باشد…
مراکز دیدنی : ساحل و دریا پارک جنگلی تش بدان

http://www.ariadl.ir

«شهرستان محمودآباد»

محمود آباد، در گذشته، پیش بندرآمل بود و به عنوان یکی از کانون های حمل ونقل کالاهای تجاری ایران و روسیه نقش داشت. با توسعه بنادر نوشهر و انزلی از اهمیت آن کم شد. شهر محمودآباد، امروزه یکی از شهرهای حاشیه‌ای دریای مازندران است؛ که از تفرجگاههای ساحلی مناسب محسوب می‌شود. این شهر به انواع خدمات جهانگردی و گردشگاهی تجهیز شده است، که سواحل دریای خزر از مکان‌های دیدنی آن بشمار می‌اید…

محمودآباد، یکی دیگر از زیباترین نواحی شمال ایران و استان مازندران می‌باشد؛ که در آن ساحل دریا، به باریک‌‌ترین پهنای خود می‌رسد!

محمودآباد، یکی از زیباترین سواحل دریای مازندران را داراست؛ که از نظر توسعه توریسم ساحلی؛ اهمیت بسیار زیادی دارد. این منطقه به انواع خدمات و تجهیزات گردشگری مجهز می‌باشد! ارائه‌ خدمات‌ گردشگری، ماهی‌گیری‌ و کشاورزی، شغل اصلی ساکنان این سرزمین می‌باشد.

مهم‌ترین محصولات این منطقه برنج و مرکبات است. سبدبافی، گلیم بافی، جاجیم بافی، سفال، ظروف و مجسمه های چوبی، بافتن پارچه ها و دست بافت های سنتی، از مهم ترین صنایع دستی محمود آباد محسوب می‌شود.

براساس آخرین آمار جمعیتی در سال ۱۳۷۵ جمعیت محموداباد، بیش از۴۳۶و۸۳ نفر بوده؛ که از این رقم بالغ بر ۰۵۴و۲۰ نفر جمعیت مرکز شهرستان‌ بوده‌است. سواحل زیبای دریای مازندران، مهم‌ترین جاذبه شهرستان محمودآباد؛ است!

راه‌های ارتباطی این شهرستان، عبارتند از:

جاده محمودآباد– آمل به درازای ۲۳ کیلومتر؛
جاده محمودآباد– فریدون کنار به درازای ۲۳ کیلومتر؛
جاده محمودآباد– نور به درازای ۴۵ کیلومتر…

http://www.4iranian.com

«تاریخچه مجتمع ساحلی نفت در محمود آباد»

فروردین ماه سال ۱۳۳۹ زمینی به مساحتی معادل یک میلیون و ۱۶۵ هزار متر مربع، بمنظور خدمات رفاهی برای کارکنان شرکت نفت؛ خریدند و در همان سال با ساخت اتاقهای چوبی و ورود اولین اردوی فرزندان کارگران شرکت ملی نفت ایران، بطور رسمی شروع بکار نمود.

طی سالهای ۱۳۴۱ تا ۱۳۴۳ با ساخت ۱۰۰ دستگاه ویلای سیمانی، در سه تیپ مجتمع نوپا گسترش پیدا کرد و به این ترتیب کارکنان شرکت نفت، در سال ۱۳۴۳ توانستند از ویلاها و رستوران ویلاها، که به تازگی شروع بکار کرده بود استفاده نمایند…