نقش شاخص‌های مؤثر در برنامه‌ریزی طراحی معماری با رویکرد معماری بیونیک
طراحی بیومیمتیک
بیومیمیکری به فرآیند تقلید از راهکارهای دیده شده در محیط طبیعی گفته می‌شود که اساس و پایه‌ای برای طراحی نوآورانه و مخصوصاً بستر‌ساز معماری پایدار می‌باشد. بیومیمیکری می‌تواند تقلید از یک ارگانیسم، تقلید از یک رفتار و یا تقلید از یک اکوسیستم کلی باشد که در شکل‌های فرم، متریال، نوع ساخت و ساز، روش ساخت و ساز، راهکارهای فرآیندی یا عملکردی در معماری نمود پیدا کند. این دسته‌بندی به صورت مفصل تر توسط پدرسان زری در سال ۲۰۰۷ توضیح داده شده است.
مطالعات بین المللی در بیومیمیکری موانع متعددی را در فرآیند طراحی بر اساس تقلید از طبیعت بر می‌شمارند. یک مانع به خصوص فقدان یک تعریف مشخص از معماری بیومیمیکری برای طراحان است، مخصوصاً اگر هدف افزایش پایداری در محیط ساختمان باشد. تا به حال همکاری‌ها برای تعریف اصول بهتر توسط چندین پژوهشگر انجام شده است. تقلید از ارگانیسم ها یا اکوسیستم موجود در طبیعت شامل فرآیند ترجمه و تفسیر این ساختارها به راه‌حلی مناسب در محیط انسان می‌شود. در این فرآیند ترجمه اغلب نتیجه شباهت زیادی به ارگانیسم و یا اکوسیستم تقلید شده ندارد اما به عنوان یک عملکرد مشابه استفاده می‌گردد. بیومیمیکری به معنای معماری ریخت شناسی یا جانورشناسی نیست، برای مثال اکثراً بیومیمیکری به تفلید از فرم‌های ارگانیک مربوط می‌شود. این نکته را نباید فراموش کرد که همه راه‌حل‌ها و فرآیندهای یافت شده درون ساختارهای زنده، کامل یا مناسب برای محیط انسانی نیستند.
اما از طرف دیگر ساخت محیط نیازمند حل مشکلات وابسته به مولفه های تغییرات آب و هوایی است. بررسی اینکه چگونه مشکلات مشابه توسط ساختارها و اکوسیستم های طبیعی درون طبیعت حل می‌شوند، می‌تواند در حل این مشکلات در محیط زندگی انسان قابل اهمیت باشد. حتی اگر هیچ راه‌حل قابل استفاده و مناسب هم ارایه ندهد، حداقل باعث کشف یک موضوع تازه و جدید شده است که در علوم دیگر قابل استفاده باشد.
